“Ik leid m’n leven nu zoals ík dat wil, niet zoals ik denk dat het zou moeten”

De Verandering: Nina Hooimeijer van Rotterdams jazzpodium BIRD over hoe ze haar topbaan op zegt en nu met haar hart onderneemt

Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Dus ja, het is spannend en onzeker, maar een verandering aangaan kan je óók helpen om succesvoller te zijn. Dat weet ook Nina Hooimeijer: in 2009 zegt ze haar topbaan bij de overheid op.

Zomer 2009. Als Directeur Staf Minister Verkeer en Waterstaat staat Nina Hooimeijer dag en nacht klaar voor de minister en de staf. Haar takenlijst is eindeloos. Ze bereidt de ministerraad voor, geeft leiding aan de adviseurs van de staf en is verantwoordelijk voor de beveiliging en dienstauto van de minister. Een werkweek van 70+ uren is de standaard. “Ik vond het fantastisch”, begint Nina. “Van strategisch nadenken over politieke vraagstukken en een klankbord zijn voor de minister, tot Tweede Kamerbehandelingen, meedenken met woordvoering en medewerkers coachen: ik werd enorm uitgedaagd en aan spanning en sensatie geen gebrek. Was ik single geweest, dan deed ik het nu nog. Maar met drie kleine kinderen en een man die ook fulltime werkte en vaak in het buitenland zat, werd het me na zes jaar te veel.”

Kortsluiting: te druk met werk en het gezin

Die bewuste vrijdagochtend staat Nina nog helder voor de geest. “Ik ben onderweg om de jongste bij mijn ouders af te zetten als de minister gestrest opbelt. Hij mist een aantal stukken voor de ministerraad. Stukken die ik de dag ervoor met de grootste zorg in zijn tas heb gestopt. Terwijl ik zijn tirade aanhoor, begint ook mijn dochter te gillen. Op dat moment knapt er iets. Stampvoetend snauw ik dat hij zijn mond moet houden en schreeuw dat ook tegen mijn dochter. Geschrokken kijk ik om me heen: ben ík dit? Ik schaam me kapot, zeg gauw sorry tegen de minister en geef mijn dochter een knuffel. Maar overgaan tot de orde van de dag lukt niet meer. Ik denk alleen maar: zo wil ik niet leven.” Diezelfde week nog zegt ze haar baan op. Familie, vrienden, de minister: iedereen denkt dat ze gek geworden is, maar Nina is zeker van haar zaak. “Ik dacht: als ik straks terugkijk op mijn leven wil ik iets goeds hebben gedaan, blij zijn met mezelf. Wanneer ben ik dat? Als ik er voor de kinderen geweest ben, niet omdat ik zo goed in m’n werk was.”

Gas terugnemen en depressief

Nina verruilt haar topbaan bij het ministerie voor een functie bij de gemeente Rotterdam. Van 70 naar 40 uur per week, het is nogal een omslag. “Van de een op andere dag stond ik niet meer in het middelpunt van de belangstelling en de telefoon niet meer roodgloeiend. Ook mijn inbox leeg maken was een koud kunstje. Ik moest echt afkicken, had ineens tijd om stil te staan, te voelen en na te gaan hoe het écht met me ging. Er kwamen dingen naar boven die ik jarenlang had weggestopt. Ik belandde in een zware depressie en als klap op de vuurpijl liep ook m’n huwelijk stuk. Er waren dagen bij dat ik alleen maar kon huilen. En toch, toch wist ik dat dit ergens goed voor was. Met de wetenschap van nu kan ik zeggen dat er niks mooiers is dan op je hoogtepunt depressief worden. Dan weet je namelijk dat het uiteindelijk niet uitmaakt of je een waanzinnig goede baan hebt, een mooi huis en vier keer per jaar op vakantie gaat. Want daar zit het geluk niet. Geluk haal je uit jezelf en de mensen om je heen. Ik stond boven op de carrièreberg waar ik als dertiger van droomde en dacht: supermooi hoor dit uitzicht, maar het voelt niet zoals ik had gehoopt.”

Mensen als motor

In diezelfde periode hoort ze over Jazzpodium BIRD. Een concept waar ze in besluit te investeren en uiteindelijk directeur van wordt. Nina: “Wanneer krijg je nou de kans zoiets verfrissends mee op te zetten en bij te dragen aan een mooiere stad? Ik ben ook nog eens dol op het nachtleven, dus zag het meteen helemaal zitten.” Maar het is óók hard werken. Het succes komt BIRD niet direct aanwaaien, tot 2016 werkt Nina bij de gemeente om rond te komen. Nu, acht jaar later, is BIRD een daverend succes. Het levert Nina onder andere de titel Rotterdamse Zakenvrouw van 2020 én 2021 op. Als CEO en grootaandeelhouder is ze eindverantwoordelijk voor alles: van personeelsmanagement tot financiën. “Op drukbezochte clubavonden met meer dan 750 mensen, rooster ik mezelf ook altijd in als floormanager. Door op alle niveaus actief te blijven en zowel aansturend als uitvoerend bezig te zijn, houd ik feeling met de hele organisatie. Het contact met mensen is mijn motor, daar word ik blij van. Ons team bestaat uit 75 mensen. Het zijn mensen met een rugzakje die soms wat extra begeleiding en support nodig hebben. We zijn een hechte club, familie haast. Samen gaan we iedere dag voor goud, kwaliteit staat in alles voorop: van muziek tot menukaart. Maar wél op een informele, rauwe, Rotterdamse manier.”

Van hoofd naar hart

Het grootste verschil tussen toen en nu? Ze staat weer zelf aan het roer. Nina: “Ik leid m’n leven nu zoals ík het wil, niet zoals ik denk dat het zou moeten. In het begin kwamen er weleens mensen van Verkeer en Waterstaat naar BIRD die zeiden: ‘Jeetje, ben jij in de goot beland, dat je hier achter de bar staat?’ Ook vrienden en familie snapten er geen snars van. Totdat we prijzen wonnen en ik twee keer op een rij werd uitgeroepen tot Rotterdamse Zakenvrouw van het Jaar. Toen krabde iedereen zich wel even achter de oren.” Een andere grote verandering: meer tijd voor het gezin, ondanks de keus voor het ondernemerschap. Haar kinderen beamen: er is een mama vóór en na de switch. Eerst was je er nooit, nu ben je er altijd. Nina: “Om te janken, zo mooi. En het allerleukste is: ze werken alle drie in het bedrijf. De jongste is 17, haalt glazen en zegt zonder blikken of blozen: ‘Ik ga jou opvolgen, mam’. De oudste is dol op cijfertjes, hij doet de tellingen en bestellingen voor bar en restaurant. De middelste timmert aan de weg als manager. Een ander groot goed is dat ik me nooit meer zo ellendig heb gevoeld als toen ik net bij het ministerie weg was. Natuurlijk heb weleens een slechte dag, maar zelfs dan ben ik in good spirit. Ik werk nu met mijn hart, niet met mijn hoofd.”