Manon: ‘Niemand dacht dat ik zou overleven, maar nu pluk ik het leven’

Er was een tijd dat Manon Poliste (29) bijna was opgegeven. Haar eetstoornis beheerste haar volledig. Toch vond ze, mede dankzij hardlopen, een manier om positief met haar lichaam bezig te zijn. 'Dat is het mooie van hardlopen: je moet het zelf doen, maar als je in beweging blijft, komen er nieuwe kansen', vertelt ze in de interviewreeks De Verandering.

"Ik loop het liefst in de ochtend, voor mijn werk. Het is ongeveer vijfhonderd meter van mijn huis tot de duinen. Eenmaal daar laat ik alles los. Geen gepieker of gemaal meer, er ontstaat ruimte in mijn hoofd. Soms hoor ik de meeuwen door mijn podcast heen. Rennen is reflectief voor mij. Regelmatig stel ik mezelf tijdens het rennen vragen: hoe gaat het met me? Ben ik tevreden met de koers die ik nu vaar? Mijn batterij laadt altijd op. Mijn lichaam is weer sterk geworden. Wie had dat ooit gedacht?

Positieve aandacht

Toen ik veertien was, begon ik met hardlopen. Mijn ouders moesten afvallen, omdat ze te zwaar waren en dus liep ik samen met mijn vader. Het was onze quality time. Thuis gingen we anders eten en drinken, dus ook ik viel wat af. Ik kreeg daar complimenten van anderen over, zo van: wat zie jij er goed uit! Ik voelde me gezien. Alleen: in die positieve aandacht sloeg ik door. Ik ontwikkelde een eetstoornis. Door therapie begrijp ik nu dat ik een laag zelfbeeld had, toen niet. Mijn eetprobleem kwam en ging, maar rond mijn 21e kreeg ik een erge terugval. Ik lag 28 weken in het ziekenhuis, mijn lichaam was enorm verzwakt. Het ging helemaal niet goed met me.

Ik was verzwakt, maar voelde ook een enorme wilskracht

Enorme wilskracht

Mijn ouders hadden geen hoop meer. Ze wisten, net als de artsen, niet meer hoe ze me konden helpen. Maar mijn tante wilde niet opgeven. Maar mijn tante wilde niet opgeven. Ze had een plan: totdat ik ‘stabiel’ was, kon ik tijdelijk bij haar gaan wonen, in het oosten van het land. Daar woonde ook de rest van onze familie. 'Ik geloof erin dat Manon weer de regie over haar leven kan hebben.' Mijn ouders hoopten vurig dat ze gelijk kreeg, en dus ging ik. Ze regelde een bijbaantje op een ontwerpafdeling van een interieurbouwer. Ik deed al zo lang niet mee in de gewone maatschappij, dat ik dat wilde proberen. Ik was verzwakt, maar voelde ook een enorme wilskracht.

Kleine doelen

Mijn tantes plan was mijn lichtpunt. Ik werkte maar een paar uurtjes per dag. Bij de interieurbouwer voelde ik me fijn. Ik werd niet beoordeeld op hoe ik eruitzag en het was fijn om iets nuttigs te doen. Thuis at ik mee met de maaltijden die mijn tante serveerde. Ik stelde kleine doelen: als ik iets aankom, mag ik weer een stukje fietsen. Daarvoor kon dat niet, omdat ik door de beweging weer zou afvallen. Uiteindelijk bleef ik drie maanden bij mijn tante en kwam weer sterker terug bij mijn ouders.

Wie: Manon Poliste (29)
Mooiste hardloopmoment: Tijdens de Marathon Rotterdam als running pacer. Op de vlag die ik meedraag, staat een bepaalde tijd. De groep mensen die die tijd voor ogen heeft, help ik over de finish heen. Het geeft me zo veel voldoening dat ik andere mensen kan helpen.
Gouden hardlooples: Als ik onderaan de trap zit en mijn schoenen niet meer uit kan krijgen van de koud.
Tip voor beginners: Begin rustig en stel niet te hoge doelen.

lay2c5c6b607891489290d113e9aa74809a

Als een koe in de lente

Een jaar later wilde ik weer gaan hardlopen. Dat miste ik. Net als de tijd samen met mijn vader en het buiten zijn en bewegen. Fysiek was ik er weer aan toe. Ik weet nog goed hoe ik ervan genoot. Het was een zaterdagochtend, de zon scheen op de duinen. Ik had me opgegeven bij de loopschool en deed mee met de beginnersgroep. We startten met een intervaltraining: één minuut rennen, twee minuten wandelen. Ik was niet te stoppen. Als een koe die voor het eerst de stal uit mag in de lente.

Met een grote glimlach voelde ik: dit is een nieuwe start. Er lag weer een leven voor me. Ik kon mijn masterstudie architectuur afmaken, er lagen zo veel kansen. Ik wilde het leven plukken. En dat heb ik gedaan, en doe ik nog steeds.

Als je hardloopt en beweging bent, komen er kansen en groei je. Zo is het letterlijk bij mij gegaan

Hardlopen heeft me zoveel gebracht, naast de mooie momenten met mijn vader natuurlijk. Elke keer kon ik een stukje verder lopen. Ik ging van een paar honderd meter naar – uiteindelijk - een hele marathon. Ik voelde ook weer plezier en mijn gewicht nam toe. Een overwinning op een overwinning en dat gaf me zo veel zelfvertrouwen. Nu train ik voor de marathon in Berlijn. Maar ook als ik een rondje van 5 kilometer ren, ben ik gelukkig.

Jong broekie

Ik werd een tijd geleden gevraagd voor het Nationale-Nederlanden Pacing Team. Een pacer helpt hardlopers om hun beoogde eindtijd te halen, tijdens een marathon. Onderweg motiveer je ze en geef je tips. Ik vond het mooi, maar ik dacht ook: ik, dat jonge broekie? Want zo veel marathons had ik nog niet op mijn naam staan. Maar ik kan stabiel rennen, dat wist ik. Dat ik anderen kan helpen bij zo’n prestatie geeft enorm veel voldoening en zelfvertrouwen.

In mijn rol als hardloop pacer was ik tijdens de NN Marathon Rotterdam zó gelukkig. Alsof ik op de wolken rende. Dat ik anderen kan helpen bij zo’n prestatie geeft enorm veel voldoening en zelfvertrouwen. Ik ben niet iemand die graag in de picture staat maar, met zo’n pacervlag lukt me dat wel. Ik hoor mensen roepen: 'Goed bezig, Manon pacer!'

Kansen die komen

In de laatste drie kilometer stonden de mensen in het publiek dicht op elkaar. Ter hoogte van de kubuswoningen word je als hardloper letterlijk naar voren geschreeuwd, alsof je een olympiër bent. Dat vind ik het mooie van hardlopen: je moet het zelf doen, maar zolang je doorgaat, blijf je in beweging. Stilstaan is eigenlijk achteruitgang. In beweging komen er kansen en groei je. Zo is het letterlijk bij mij gegaan.