Danique: ‘De diëtist zei: als je zo doorgaat, word je niet oud’ 

Toen Danique 18 werd, zat dansen, rennen en springen er niet in. Ze had zere gewrichten, zweette zonder iets te doen en was veel te zwaar. Vijf jaar later is ze 55 kilo lichter, super fit en blij met wie ze is. In deze interviewreeks 'De Verandering' vertelt ze over haar gezonde levensstijl. ‘Ik wil niet meer terug naar hoe het was.’

Danique (22): “Ik was 18 en werd steeds voller. Toch besefte ik niet dat ik veel te zwaar was. Slank, fit en gezond? Dat was voor anderen, niet voor mij. Ik zag mezelf niet als iemand die naar de sportschool gaat en zichzelf lekker in het zweet werkt. Springend en lachend in een topje. In die tijd was ik al kapot als ik mijn nichtje op de schommel een zetje gaf. Ik woog 120 kilo, maar toch: ik was niet ongelukkig. Dat ik nu zo veranderd ben, dringt langzaam tot mij door. Ik ben zelfs een beetje vergeten hoe ik toen was.

Kwakkelen

Van mijn 8ste tot mijn 18e liep ik af en aan bij een diëtist. Als kind was ik al te zwaar. Ik ben nooit echt een sporter geweest. Ik was een zoetekauw, maar niet zo dat ik de hele dag door at. In de puberteit kwam ik steeds meer aan. Ik ging minder bewegen en ongezonder eten. As ik me dan weer meldde bij de diëtist, hield ik me keurig aan voedingsschema’s en beweegadviezen. Dan ging ik er helemaal voor. Telkens weer. In de eerste week viel ik een kilo af, de week daarna zat die kilo er weer aan. Niks hielp, of alleen even. Zo kwakkelde ik jaren door. Het is goed zo, dacht ik op een gegeven moment. Dit ben ik. Ongelukkig voelde ik me niet.

Ik was zwaar, maar niet ongelukkig met mezelf.

Tijd voor verandering

Op mijn 17e begon ik veel te zweten, zonder dat ik echt iets deed. Ook mijn gewrichten gingen pijn doen. Mijn gewicht bleef stijgen, mijn kledingmaat werd steeds groter. De diëtist zei: “Het is tijd voor een verandering in je leven. Als dit zo doorgaat word je niet oud.” Ik werd verwezen naar een obesitaskliniek, allerlei onderzoeken volgden.

Best een stap

Ze vonden een probleem met mijn stofwisseling en ik kwam in aanmerking voor een maagverkleining. Dat vond ik een stap. De operatie is een grote ingreep en niet zonder risico’s. En nogmaals: ik was niet ongelukkig met mezelf. Maar omdat ik alle andere opties voor een gezond leven al geprobeerd had, ging ik ervoor. Toen ze me naar binnen reden in de operatiekamer dacht ik: nu verandert alles. Dit is mijn lifechanger.

Nieuwe energie

Na een week viel ik vijf kilo af, na twee weken tien kilo en de artsen waren tevreden. De eerste drie weken voelde ik me niet goed. Ik moest echt herstellen van de operatie. Mijn buik deed pijn en ik kon maar kleine hoeveelheden eten. Ik moest opnieuw leren eten. Wanneer zit ik vol, wat heeft mijn lichaam nodig? De kilo’s die ik eraf zag gaan op de weegschaal maakten me gelukkig. Na zes weken mocht ik voor het eerst sporten. Dat adviseerden de artsen ook. Voor mijn gezondheid en omdat ik zo strakker zou blijven, mijn vel minder zou gaan hangen door al dat afvallen.

Als ik in de spiegel keek, dacht ik: is dit mijn lichaam?

Samen met mijn vader

Daar ging ik, samen met mijn vader, een grote sportfanaat, voor het eerst naar de sportschool. Ik had zin om met mijn lichaam bezig te zijn, fitter te worden. Mijn vader begeleidde mij. Hij had trainingsschema’s gemaakt en oefeningen opgezocht. Hij was echt mijn sportcoach. Meteen de eerste keer na het sporten, voelde ik een energie die ik niet kende. Met een grote glimlach ging ik naar huis.

Drie kledingmaten

Vóór de operatie had ik maat 48, en na twee maanden hing mijn oude zomerkleding als een vuilniszak om mijn lijf. Op vakantie in Turkije zei moeder: ‘Laten we nieuwe kleding kopen.’ In de winkel pakte ik automatisch mijn oude maat uit het rek. In het pashokje keek ik naar mezelf in de spiegel. ‘Veel te groot,’ zei ik tegen mijn moeder, die elke keer een maatje kleiner pakte. Tot maat 42. Die begintijd noem ik mijn ‘whoo-fase’. Ik was vaak sprakeloos. Is dit mijn lichaam? Alsof mijn hoofd nog achterliep bij hoe ik er inmiddels echt uitzag.

Meer energie

Na drie, vier maanden sporten begon ik te merken dat ik me anders voelde. Ik kreeg meer energie. Werd fit. Ik ging op tijd naar bed en stond de volgende dag vol energie weer op. Dus zo voelt dat, om lekker in je vel te zitten! Een geluksgevoel dat ik niet kende. Sinds ik dat heb ervaren, wil ik niet meer terug naar mijn oude levensstijl.

Wie: Danique (22, hairstylist)
Sport: conditietraining en parcourstraining, crossfit in de sportschool en boksen. Sowieso 3x in de week
Mooiste sportmoment: ‘Elke keer dat ik train. Na de les denk ik vaak: ik zou nog een ronde mee willen doen. Zo veel energie krijg ik ervan.’
Mooiste fitmoment: ‘Als ik zie dat het aanslaat, het gezonde eten en trainen. Dat ik me fit voel, energie heb en goede cijfers op de weegschaal zie.’
Gouden Levensles: ‘Let’s go’.

lay84c402c3bce84f5493b383a3374e2b41

De snoepdip

Er zijn momenten dat deze levensstijl moeite kost, meestal rond mijn menstruatie. Dan heb ik meer zin in chips, snacks en snoep. Dingen met weinig voedingstoffen, dus. Daarna zit ik zo vol, dat ik de gezonde dingen oversla. Hierdoor krijg ik niet genoeg energie binnen om drie keer per week te sporten. Ik ben moe, zit meteen minder lekker in mijn vel.

De knop omzetten

Na een dag of twee staat mijn vader voor mijn neus: ‘Het wordt tijd dat je de boel weer oppakt.’ Dan vind ik hem zo irritant. Maar het is ook precies wat ik nodig heb om de knop weer om te zetten. Mijn realiteit is: ik moet altijd blijven sporten en letten op wat ik eet. Anders kom ik weer aan en voel ik me minder fit. Dat is soms moeilijk, maar ik weet waarvoor ik het doe.

Ik durf mezelf weer aan te kijken.

Leuker en liever

Dat meisje dat vijf jaar geleden de operatiekamer in ging, was niet ongelukkig. Maar er is een andere, nieuwe versie voor in de plaats gekomen. Ik voel me sterker, mentaal en fysiek. Daardoor sta ik ook positiever in het leven. Mijn vriendinnen zeggen dat ook. Dat ik positiever en blijer ben. En liever. Blijkbaar ben ik niet alleen leuker en liever voor mezelf geworden, maar ook voor hen.

Gezond leven

Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik niet iemand die ik mooi vind. Dat voor honderd procent zeggen, vind ik moeilijk. Maar ik ben wel tevreden. En ik durf mezelf weer aan te kijken. Ik besef nu pas, vijf jaar na de operatie en 55 kilo lichter, hoe ik me óók kan voelen. Misschien was ik minder gelukkig dan ik dacht. Pas nu heb ik stabiliteit in gewicht, in mezelf, in mijn voeding en in mijn sport. Mijn zelfbeeld is gegroeid. De diëtist zei in die tijd ook dat ze me een ander leven gunde. Nu begrijp ik wat ze bedoelde: een fitte, energieke en gezonde Danique, die goed in haar vel zit.”